Het 'normale' leven begint ook hier

Het is alweer drie weken geleden dat ik iets op mijn site heb geschreven. In de tussentijd is er weer veel gebeurd. De laatste twee weken van de taalcursus, het verhuizen naar de kampus van Boaziçi, het vrij lastige traject van het inschrijven voor de vakken, een weekendje Izmir, de start van de colleges en natuurlijk het (normale) leven in Istanbul. Het zal dus best een lang verhaal worden. Daarom zal ik het indelen in een paar onderdelen.

Het einde van de taalcursus
Na drie weken Turkse les kan ik me nog niet echt redden in het Turks. Vooral het spreken is nog erg moeilijk. Eigenlijk kan ik alleen de praktische dingen als vragen hoe duur iets is of vragen welke bus ik moet hebben. Kortom, nog niet zoveel. Wel herken ik de tegenwoordige tijd, de verleden tijd en een aantal woorden, maar echt spreken komt er niet van. Op de laatste dag hadden we een examen. Je zult het niet geloven, maar op het moment dat je het tentamen inleverde kreeg je meteen je certificaat. Ik weet dus ook niet wat voor een cijfer ik heb gehaald. Dat interesseert me ook niet zo heel veel eigenlijk. Ik ken nu wat essentiële zinnetjes en heb de nodige contacten gelegd met andere studenten in Istanbul. Dit waren toch de twee dingen waarvoor ik de taalcursus ben gaan doen. Omdat ik wel echt een beetje Turks wil leren ga ik tijdens het semester weer een beginnerscursus doen. Deze eindigt op een hoger niveau dan waar wij zijn geëindigd met de EILC. Daarom was het niet mogelijk om een niveau hoger te doen. Ik denk dat ik beter een goede basis kan hebben dan dat ik alles maar half ken.
Iedere vrijdag hebben we ook nog wat cultureels gedaan. Zo stond ik na drie weken dan eindelijk in dé toeristische trekpleister Istanbul; De Aya Sofia. Iedere toerist die in Istanbul is gaat daar naar toe. Hij is echt heel groot en met name de geschiedenis van de Aya Sofia maakt hem extra mooi. In eerste instantie is hij gebouwd als een Byzantijnse kerk, maar later werd hij gebruikt als een moskee. Omdat in de Aya Sofia Islamitische en Byzantijnse tekens naast elkaar te zien zijn wordt het sinds het begin van de 20e eeuw niet meer gebruikt als een godsdienstige plek, maar is het een museum geworden. De tekenen van deze beide godsdiensten maakt het gebouw extra mooi en uniek.
De week daarvoor zijn we naar het military museum geweest. Turken vinden hun leger kennelijk heel belangrijk, want ik ben bijna nooit in een museum van een dergelijke grootte geweest. Iedere oorlog die Turkije heeft gevoerd staat er uitvoerig beschreven en alle mogelijke wapens zijn er te zien. Na 3 oorlogen bekeken te hebben, hadden we het eigenlijk wel weer gezien en zijn we weggegaan. Maar wel leuk om gezien te hebben.

Registratie op Boaziçi
Bijna twee weken geleden heb ik me geregistreerd op Boaziçi University. We moesten ons melden in een gebouw waar we werden ontvangen door Turkse studenten. Zij gaven ons wat informatie over het inschrijven voor de vakken en over activiteiten die georganiseerd worden door de exchange commissie. Daarna moesten we nog even op de foto voor een soort van Almanak. Die Turk die de foto maakte vroeg waar ik vandaan kwam. Dus ik natuurlijk heel trots “The Netherlands”. Begint die kerel in vloeiend Nederlands en let op, met een zachte ‘g’, tegen me te lullen. “ow lachen, ik heb 25 jaar in Nederland gewoond en ben net geëmigreerd naar Istanbul.” Die gast heeft dus heel zijn jeugd in Drunen gewoond. Is verder niet zo belangrijk natuurlijk, maar ik moest hier wel om lachen. Wat wel belangrijk was, was dat we een Engelse toets moesten doen. Vooraf waren er sommige studenten die zich daar heel veel zorgen om maakten. Maar gelukkig had ik al gehoord dat het niet zoveel voor zou stellen. En ja hoor, dat het allemaal toch niet zo belangrijk is bleek al meteen toen we daar aan kwamen. Ze waren ze bij dat language centre vergeten dat wij die test hadden! Heerlijk! In Nederland zou ik hier behoorlijk van over de zeik zijn, maar hier vond ik het helemaal geen probleem. Maar goed; ze knutselden snel een testje in elkaar en die werd gewoon door iedereen binnengetikt. Dus we konden ons zonder zorgen gaan registreren.
De kampus ziet er verder echt supermooi uitziet. Hij ligt op een heuvel met uizicht op de Bosphorus. Toen ik hier voor de eerste keer kwam was het voor het eerst in twee en een halve week dat ik echte frisse lucht rook. Dat vond ook wel weer eens prettig. Verder zijn de meeste gebouwen die rondom het centrale plein op de uni staan heel statig. Dus wat dat betreft had ik niets beters kunnen treffen. Ook het uitzicht dat ik heb als ik naar mijn colleges loop is wel even wat anders dan Westpoint in Tilburg (zie foto).
Een week later konden we ons inschrijven voor de vakken. Voordat ik naar Istanbul vertrok had ik al een beetje voor mezelf bekeken welke vakken ik wilde gaan volgen. Op de website vond ik heel veel interessante vakken. Ik wist natuurlijk dat ik niet al deze vakken kon volgen omdat ze simpelweg niet in het semester dat ik hier studeer gegeven worden, maar ik had niet verwacht dat je ook als Exchange student moest ‘vechten’ om een plaatsje in de vakken die je wilt volgen. Op maandagochtend stipt 10.00 uur zat ik dus achter mijn pc. Wat denk je….. doet het Internet het hier in de Superdorm het niet!! Ik heb me toen het Internet het na een half uur weer deed nog wel in kunnen schrijven voor twee vakken. Dit waren Turks en Politics and Society in the Middle East. Maar ik wilde er dus vijf gaan volgen. Je kunt dan een ‘request consent’ sturen naar de docenten. Dat heb ik dus gedaan en deze werden allemaal afgewezen. Maar dan komt de grote truc… Je moet ze dus een mailtje sturen en een beetje gaan liegen. Dus vertellen dat je die specifieke cursus echt nodig hebt voor je major in Nederland. Dit is bij mij voor geen enkel vak het geval, omdat alles voor mij hier extra is. Maar zo is het me gelukt om Social Psychology en Culture and Society te gaan volgen. Ik wil eigenlijk ook nog Social Anthropology gaan doen. Daar ben ik vanmorgen gewoon naartoe gegaan en wellicht dat de docent nog een gaatje kan vinden. Dus ik ga vier of vijf vakken volgen. Dat is ook wel voldoende, want ik wil ook nog wat reizen en een mooie tijd in Istanbul hebben.
Zo ben ik de afgelopen week weer een dagje naar één van de Princess Islands onder Istanbul geweest om op het strand te liggen, een avondje backgammon gespeeld in Tophane en als afsluiting van de taalcursus een mooi feest gehad. Eerder had ik het al een keer over dat veel barretjes allemaal een dakterras hebben. Op een van de foto’s kun je dit zien. Na het inschrijven voor de vakken vond ik dat ik ook wel weer toe was aan wat vakantie en heb ik donderdagmiddag met Kim (een Duitse jongen) besloten ’s avonds te vertrekken naar Izmir. Hier hebben we Frank (een andere Duitser die we kennen van de taalcursus en die nu in Izmir studeert) opgezocht.

Weekendje Izmir: Ephesus en strand
Afgelopen weekend ben ik dus naar Izmir geweest. Donderdagavond hebben we de nachtbus gepakt en na een reis van 9 uur met weinig slaap kwamen we ’s ochtends aan in Izmir. We hebben meteen de taxi gepakt naar de universiteit van Frank, want we konden met hem mee naar Ephesus. Stonden we daar dus knettergaar en konden we meteen weer een uur in de bus zitten. Maar gelukkig was dat de moeite waard. Ephesus is een oude Romeinse stad die nu alleen nog maar bestaat uit ruines. Veel toeristen die een week liggen te bakken in Kusadasi of Bodrum gaan hier een dagje heen om wat ‘cultureels’ te doen. En ja hoor, we stonden er nog geen 5 minuten en het eerste Nederlandse echtpaar waarvan de man in een hempie, korte broek en badslipper rondloopt en vol zit met tatoeages en waarvan de vrouw een ketting met haar naam eraan om heeft stond al naast me. Schaamde ik me weer even voor mijn landgenoten. Gelukkig liepen er ook genoeg dikke witte Duitsers en Engelsen rond in hun blote buik. Maar de ruines waren erg mooi om te zien en ook al ben ik geen geschiedenisfreak, het was toch best interessant. Wat grappig was, was dat we hier Anne en Kirstine tegenkwamen. Dit zijn twee Deense meisjes die ook aan de taalcursus mee hebben gedaan en nu ook in Istanbul studeren. We zijn de rest van het weekend dus met z’n vijven opgetrokken.
Na Ephesus zijn we naar een dorpje gereden waar we lekker in de schaduw (het was namelijk 30 graden) hebben geluncht. ’s Avonds hebben we niet veel gedaan, want we waren nogal gaar van de busreis en op zaterdag wilden we naar het strand. We zijn naar Çeme geweest. Hier hebben we aan het strand gelegen en wat gegeten. Terug in Izmir wilden we ook nog even echt gaan stappen. Toen we om 12 uur in de stad waren, was het echter al heel erg rustig. Dit komt voornamelijk door de Ramadan (wat het nu is). Ze moeten dan rustig leven en drinken dan al helemaal geen alcohol. We zijn dus gewoon wat biertjes gaan drinken in een barretje. We hadden het een beetje over drankspelletjes en ja hoor… Ook in Denemarken en Duitsland kennen ze mexen. In Denemarken zijn ze zelfs bekend met het fenomeen ‘Kingsen’. Omdat er geen kaartspel voor handen was hebben maar even wat dobbelstenen geleend en zo werd het toch nog een mooie avond. Zondagmorgen zijn we met een brakke kop de bus in gestapt en gisteravond laat was ik weer terug in Istanbul.

Kamer
Sinds een week woon ik nu ook niet meer in de dormitory waar ik eerst woonde, maar in de “Superdorm” op de kampus van Boaziçi University. Zoals ik eerder al zei, ben ik heel tevreden over de kampus. De Superdorm daarentegen is iets minder. Wat wel prettig is, is dat je een eigen kamertje (hij is denk ik maar 8 vierkante meter) hebt in een vierkamer-appartement en dat je Internet op je kamer hebt. Het is ook erg schoon en we hebben een heerlijke Europese toilet. Dus ik kan weer lekker zitten tijdens het poepen! Iedere dag wordt de toilet en het appartement trouwens schoongemaakt en dat is ook wel prettig. Verder lijkt het eigenlijk meer op een bejaardenhuis, dan op een studentenwoning. Beetje jammer is dat je geen alcohol mag drinken binnen en dat het 30 minuten duurt om met de bus naar het centrum te gaan. Het is natuurlijk wel mogelijk om wat alcohol mee naar binnen te smokkelen en gelukkig ken ik genoeg mensen die in het centrum wonen en waar ik na een avondje stappen dus prima kan blijven slapen.
Bij mij in het appartement wonen twee Turken en een Amerikaan. Die gasten zijn alle drie wel oké. Maar ik moet zeggen dat ik het niet zo heb op Amerikanen in het algemeen. Ze zoeken elkaar allemaal op en gaan dus alleen maar met andere Amerikanen om. Even tussendoor dan een citaat van een Amerikaans meisje; “I am so happy about the food in Turkey, it is so healthy!”. Jeeezus!! Je ramt hier iedere dag minstens een halve kilo vlees naar binnen dat druipt van het vet, maar omdat er wat tomaat en een blaadje sla bij zit vind ze het gezond! Niet bepaald gezond dus. Maar als je alleen maar Burger King, Mc Donalds en American pizza’s gewend bent, kan ik er nog wel enigszins inkomen. Één van mijn Turkse huisgenoten is trouwens helemaal fan van Fenerbahce en hij gaat mij meenemen naar de champions league wedstrijd Fenerbahce-PSV. Moet wel mooi zijn denk ik!

Dit was mijn verhaal wel weer. Deze week ga ik dus echt beginnen met de colleges en wat dingen in de stad doen. In de planning voor begin november staat verder een trip naar het zuiden (Fethiye, een plaatsje in de buurt van Antalya). Verder wil ik komende week ook weer wat meer gaan sporten. Dat moet natuurlijk ook wel na al die kebab. Maar daarnaast moet ik zeggen dat ik ook wel weer erg veel zin heb om een keer te sporten. Er wordt hier iedere week een voetbalwedstrijd georganiseerd en daar wil ik aan mee gaan doen. Naast de Superdorm is verder een atletiekbaan, dus ik ga deze week een hardloopschoenen kopen en dan kan ik af en toe voor de colleges een half uur mijn energie kwijt. Mijn colleges beginnen meestal namelijk pas om 12 uur. Zoals jullie zien kan ik nog wel veel meer kwijt, maar dat komt de volgende keer wel weer.