Studeren, Ramadan en een lang weekend Middellandse

Stel je voor; je zit in een taxi en gedurende 15 minuten zie je links van je een afgrond van een paar honderd meter diep met aan het einde de zee. Je rijdt op een smal weggetje (op sommige plekken geasfalteerd, op andere niet) zonder vangrail. En stel je dan de volgende conversatie voor.
Taxichauffeur: Oeoeoeh, dangerous road.
Jij: Yes, yes, very dangerous. You have to drive very slow.
T: Yes, last year, English tourists (beweging met zijn hand alsof iemand naar beneden valt en het bijbehorende geluid daarbij als de auto neerkomt) Death!
Jij: Okay (goed om te weten)
Je begint wat stiller te worden zodat hij zich kan concentreren op de weg en hoopt maar dat je snel beneden bent. Zijn telefoon gaat en hij zit een paar minuten te bellen. Je kent het wel, een hand aan het stuur. Daarna begint hij weer tegen jou te praten.
T: Haha, direct beach route. (zelfde gebaar en geluid als net) Death!
En dan komt de topper…..
T: Look at this! Look at this! (Hij trapt vol op de rem op een door olie en de zon glad wegdek en de auto glijdt heerlijk een stukje door) Hohoho, very Dangerous!
Jij kijkt naar de afgrond en denk er het jouwe van.

Dat je dit nu leest betekent dat ik het in ieder geval overleefd heb. Het gebeurde vorig weekend tijdens mijn verblijf aan de Middellandse zee. Vanwege Bayran (het einde van Ramadan, wat beter bekent is als het suikerfeest) hadden we vier dagen vrij. Ik ben toen op woensdagavond vertrokken voor een weekendje in de zon. Zondagavond ben ik weer terug gegaan. Ik ben helemaal alleen gegaan, omdat ik wel eens wilde weten hoe het is om alleen te reizen. Op zich beviel dat best goed, zeker omdat je daar ook weer anderen tegenkomt die ook alleen reizen. Ik heb een paar dagen in een hostel in Fethiye geslapen. Omdat het nu echt laagseizoen is, was het heel rustig. Maar er altijd wel mensen om ’s avonds wat mee te drinken. Ik heb twee dagen op het strand waren gelegen en een beetje gelezen en ik heb een dag een boottochtje gemaakt. Deze ging langs allemaal eilandjes en mooie strandjes in de buurt. Dat was dus wel genieten, zeker omdat het ongeveer 28 graden was. Verder ben ik nog een dag naar een heel afgelegen strand met een blauwe zee gelopen (zie foto). Om hier te komen heb ik drie uur gelopen. Dit was een gedeelte van de Lycian Way (schijnt een van de mooiste wandelroutes ter wereld te zijn). De uitzichten over zee en de bergen in waren dan ook erg mooi en het was zeker de moeite waard om dit een keer te doen. Het was ook mogelijk om te overnachten bij dat strand en dat heb ik dan ook maar gedaan. Ik waande me toch wel een beetje in the middle of nowhere, want er konden daar geen auto’s komen. De dag daarna moest ik dus weer een half uurtje lopen om in een klein dorpje (Kabak) te komen. Hiervandaan gingen om de drie uur minibusjes naar Fethiye, waar mijn hostel was. En ja hoor… Net gemist natuurlijk. Dus toen was het wachten tot er eventueel een taxi zou komen die mij voor een lage prijs mee terug kon nemen. Na een uur kwam er gelukkig een voorbij en kon ik meerijden (na lang lullen over Fenerbahce en Pierre van Hooijdonk is het me ook nog gelukt dit voor de helft van de prijs te doen) en zoals je hebt kunnen lezen was dit niet een heel ontspannen tochtje. Zondagavond ben ik dus weer terug gegaan naar Istanbul. Ze zeiden van te voren dat de reis 12 uur zou duren. Dan zou ik ruim op tijd zijn voor mijn colleges. Maar ja; Turken hebben het niet zo op tijdschema’s, dus na weer een busreis van 15 was ik ineens ruim te laat.

Op dit moment zijn we hier ook al weer vier weken bezig met studeren. Ik moet zeggen dat ik nu ook wel begrijp waarom ze dit de beste universiteit van Turkije noemen. Je moet toch redelijk hard werken en omdat het een veel schoolser systeem is dan in Nederland moet je voor de meeste vakken echt iedere week alles bijhouden. Even een weekje helemaal niks doen is er dus niet bij. Voor sommige vakken moeten we af en toe een paper inleveren en voor andere hebben we quizes. Een quiz kun je zien als een soort onverwachte S.O. Je moet gewoon voor ieder college een artikel lezen en eventueel krijg je hier een paar vragen over. Het gemiddelde hiervan telt dan voor 20% mee voor je eindcijfer. Kortom, een heel ander systeem dan in Nederland en het komt erop neer dat ik ongeveer 30 uur per week met de studie bezig ben. Dit is overigens ook niet zo heel erg, want voor de rest heb ik helemaal geen verplichtingen. Naast studeren is het alleen maar doen waar je op dat moment zin in hebt. Daarnaast is het nog steeds erg mooi weer, wat inhoudt dat we vaak in het gras en in de zon op de uni (zie foto) wat doorlezen of, en vooral, backgammon spelen. De vakken zijn ook allemaal redelijk interessant. Vooral het vak Politics and Society in the Middle East is heel wat anders dan ik gewend ben. Door het volgen van dit vak leer ik ook wat meer over de cultuur en geschiedenis hier.

Over cultuur gesproken… De afgelopen maand was het Ramadan. ‘Goede’ Moslims eten en drinken dan echt niet overdag. In de stad probeerden wij dan ook niet te eten op straat, maar alleen binnen in restaurantjes (beter bekend als kebapschuren). Midden op straat eten, terwijl de helft van de mensen aan het vasten is, wordt namelijk niet heel erg gewaardeerd. Op de universiteit at bijna iedereen gewoon. De mensen die Ramadan doen, zijn vaak de wat conservatievere Moslims en die kom je hier op de campus maar weinig tegen. We zijn nog wel een keer bij een paar Turkse jongens die wel aan het vasten waren gaan eten. Tijdens Ramadan beginnen ze traditioneel altijd met een dadel (hele grote krent met een pit erin) en gaan daarna pas eten. We aten een beetje op z’n Arabisch. Dat houdt in dat niemand een eigen bord heeft. Er stonden gewoon grote schalen rijst, salade, vlees met een heerlijk saus, brood en soep op tafel en iedereen lepelt het rechtstreeks vanaf die schalen naar binnen.
Verder zijn er nog heel veel dingen die anders zijn dan in West Europa. Ik moet zeggen dat een aantal dingen mij ook wel goed bevallen. Ik zal proberen de grootste verschillen uit te leggen met een voorbeeld. Als je met de bus gaat, merk je namelijk al gelijk heel veel verschillen. Om te beginnen is er geen tijdschema. Je weet dat er bijvoorbeeld ongeveer 5 bussen per uur rijden, maar je weet niet wanneer precies. Soms vertrekken er twee vijf minuten na elkaar en een andere keer sta je 20 minuten te wachten. Je gaat dus gewoon naar de bushalte en ziet wel wanneer er een de hoek om komt. Dan prop je jezelf in de bus (hij is namelijk altijd helemaal vol) en moet je betalen. Dit doe je met je Akbil (een kaart die je kunt opwaarderen en waarmee je dan betaalt bij de voorste deur. Als je dan achterin in bent gestapt geef je dat ding door naar voren, betaalt iemand anders voor je, en krijg je hem na een paar minuten weer terug. Als je geen Akbil hebt en met geld betaalt gaat het geld en daarna eventueel het wisselgeld dus ook door de hele bus. En je krijgt het echt altijd weer netjes terug. Ik weet bijna zeker dat, wanneer je dit in Nederland doet, je je geld kwijt bent. Wat mij ook opvalt is dat iedereen hier heel vriendelijk met elkaar om gaat. In Nederland doet iedereen zijn eigen ding en heeft men weinig tijd voor anderen. Hier is het leven veel collectiever en leeft men veel meer met anderen samen. Ik kan nog veel meer dingen opnoemen over Turkije en dit vergelijken met Nederland, maar daar zal ik jullie nu niet mee vermoeien.

Het leven is hier verder nog schitterend. Nog steeds weer en er is altijd wat te doen in deze stad. Eergisteren hebben we in de stad naar de belangrijke EK-kwalificatie wedstrijd Turkije-Griekenland gekeken. Bij alle barretjes stond, binnen of buiten, een TV aan. Wij zaten op een klein pleintje op een terras waar een TV op twee op elkaar gestapelde tafels stond. Het was mooi om te zien hoe erg die Turken meeleven met hun nationale team en hoe nationalistisch ze hier zijn. Helaas won Griekenland met 0-1. Morgen wordt er een dag georganiseerd door de Exchange Commision. We gaan een boottocht op de Bosphorus maken en daarna als echte toeristen het Dolmabahce Palace bezoeken. De avond zullen we wel weer voortzetten in de stad. Volgende week komt Eefje een week langs en ga ik dus weer een week leven als een toerist en overnachten in een hotel in Sultanahmet (het toeristische centrum).